- kal
- sif.1. Dəyməmiş, yetişməmiş, göy. Kal yemiş. Kal tut. Kal alça. – <Hurizadın> . . tükləri məzəli bir rəng alar – gah qarğıdalı saçağına, gah da kal qarpıza bənzər. Ç.. Nəbi güllə atsa düzdə, ya dikdə; Tağlar meyvəsini yerə kal salar. M. R.. // İs. mənasında. Əriyin kalı. – İyid nərəsindən, güllə səsindən; Dəyməmiş tökülür kalların, dağlar! A. Ə..2. məc. Hələ yetişməmiş, inkişaf etməmiş. Almaniyanın İngiltərə-Fransa-Rus əleyhinə düzəltdiyi cahangirlik təşkilatı da hələ uşaqdır, kaldır, yetişməmişdir. M. S. O.. Bax, bu yerlərdə adamlar dəyişir; Kal z. gələn burda dəyir, tez yetişir. S. Rüst..3. məc. Tutqun, boğunuq (səs haqqında). <Vəkil> kal səsi ilə Nemətə yer göstərdi. Ç.. Əsgərin qulağında Əlyarın kal səsi eşidildi. S. R..4. məc. dan. Kütbeyin, gecanlayan. Kal adam. – Yaş yetirib kal oldunuz; Görə-görə kor oldunuz; Dinə-dinə lal oldunuz; Səbrinizə heyrətdəyik; Siz dözümdə fil oldunuz. B. V..◊ Yuxudan kal oyanmaq – lazımınca yatıb yuxusunu almamaq, yuxudan yarımçıq durmaq. <Səttar:> Əşi, yuxudan kal oyanıb gözümü açıram, görürəm, gün təzəcə çırtlayır. Ə. Ə..
Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti. 2009.